zaterdag 15 april 2017

§ 45. Van de Biecht kan toch misbruik worden gemaakt?

Zeker, van de biecht kan net zo goed misbruik worden gemaakt als alle andere heilige zaken. De priester zou bijv. het hem toevertrouwde geheim kunnen doorvertellen. Maar zeg me nu eens eerlijk, hoe vaak heeft u daarover een klacht gehoord? En toch zijn er duizenden priesters en worden er jaarlijks miljoenen biechten gesproken.

De zondaar kan zijn zonden verzwijgen, hij kan biechten zonder oprecht berouw, of biechten zonder vast voornemen afstand te doen van de zonde. Maar dan weet hij toch ook, van jongs af aan, dat zo’n Biecht alleen maar de hoeveelheid zonden met een heiligschennis zal vermeerderen? En wat doet het er overigens toe? Mag men bijv. een geneesmiddel afkeuren omdat het ook ten nadele van de gezondheid kan worden gebruikt? En wat kunnen we dan wel niet zeggen over het Bijbellezen, waarvan door honderden misbruik wordt gemaakt, om het Christendom aan te vallen en zelfs de Bijbel van elk goddelijk gezag te ontnemen?

Het is geen wonder dat degenen die altijd wel wat tegen de Biecht in weten te brengen, altijd andersdenkenden zijn of Katholieken die hun godsdienstplichten verwaarlozen, oftewel degenen die er niets van weten door eigen ervaring, of, zoals ook vaak gebeurt, dit Sacrament bestrijden om zichzelf te rechtvaardigen, m.a.w. om zich door valse schaamte van de Biecht te laten terugschrikken en om zichzelf te verontschuldigen, liever een smet werpen op het Sacrament dan op zichzelf.

Zou het, om de waarheid te achterhalen, niet beter en voorzichtiger zijn die Katholieken te raadplegen die vaak gebruik maken van de Biecht en dus uit ervaring kunnen spreken? Welnu, vraag hen eens hoe zij denken over de Biecht. Ik weet zeker dat ze dit Sacrament allemaal zullen prijzen als een van de meest zegenrijke instellingen die Christus aan Zijn Kerk heeft nagelaten. En de ervaring leert dat zij daarin gelijk hebben. Zonder de minste vrees voor tegenspraak mogen we toch zeggen dat over het algemeen, diegenen die het vaakst gebruik maken van de biecht, ook de beste en meest voorbeeldige Katholieken zijn. En dit is niet verwonderlijk. De Biecht eist namelijk als voorbereiding een oprecht berouw, met het vaste voornemen om voortaan de zonde en de gelegenheid tot zonde te vermijden. Dit alleen al zou genoeg moeten zijn om de Biecht als genademiddel hoog te waarderen.

Maar, behalve dat: Wat is meer geschikt om de gevallen en berouwvolle zondaar te bemoedigen en hem met een dankbaar en edelmoedig hart voortaan de weg van de deugd te doen volgen, dan de troostvolle verzekering, dat zijn zonden zijn uitgewist door Hem die tot de bedienaren van de Kerk heeft gezegd: ‘Wiens zonden gij zult vergeven, die zijn ze vergeven.’? Ik zelf ben er als priester zo vaak getuige van geweest, hoe een arme, ver afgedwaalde zondaar in naam van Christus de vergeving van zonden ontving, na in een goede biecht zijn hart oprecht te hebben uitgestort, en hierdoor in tranen uitbarstte van blijdschap en dankbaarheid. Werden zulke boetelingen dan altijd heilig? Nee, want de zwakheid van de mensen is zo groot, dat men, ook na de edelmoedigste voornemens, vaak in vroegere fouten terugvalt. Maar toch, dan kan een zondaar wel nog zo diep gevallen zijn, nog zo ver van de goede weg zijn afgedwaald en zijn zondige gewoontes zo diep verankerd zitten, dan durf ik nog vol te houden, dat hij in een jaar tijd helemaal veranderd is, en zelfs in een braaf en voorbeeldig Christen zal zijn herschapen.

Wie mij hier van overdrijving zou willen beschuldigen, zou eens een keer de moeite moeten nemen om zijn katholieke kennissen te ondervragen of zij, dit wat ik hier zeg, ook overdreven durven noemen, en hij zal er achter komen dat zij het met mij eens zijn. Welnu, wij kunnen beiden uit ervaring spreken.


Als nu (wat ik naar mijn mening nu duidelijk genoeg heb laten zien) de verplichting om zijn zonden te belijden onmiddellijk en noodzakelijk voortkomt uit de macht die Christus zelf aan Zijn Kerk heeft geschonken om de zonden te vergeven of te behouden, (en daarom de Biecht geen kerkelijke, maar een goddelijke instelling is) en als de Biecht dan ook nog een van de meest invloedrijke en krachtige middelen is om de mens op de weg van de deugd te bewaren en terug te voeren, is het dan niet duidelijk dat het heel erg onverantwoord en noodlottig was de Biecht af te schaffen?

Geen opmerkingen: